พระปิดตาอ.เปิง วัดชินวราราม จ.ปทุมธานี

อ.เปิงแห่งวัดชินวรารามหรือวัดมะขามใต้ จ.ปทุมธานีท่านเป็นเกจิอาจารย์เชื้อสายรามัญยุคเก่าเป็นศิษย์ร่วมอาจารย์เดียวกับหลวงปู่ศุขแห่งวัดปากคลองมะขามเฒ่าและเจ้าคุณเฒ่าหรืออ.กรุดแห่งวัดหงสาสมัยที่ท่านมีชิวิตอยู่ท่านมีชื่อเสียงมากในด้านพระเวทวิทยาคมแม้แต่พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหลวงชินวรสิริวัฒน์ สมเด็จสังฆราชเจ้าในสมัยนั้นให้ความเคารพนับถือจนแวะเวียนมาประทับที่วัดชินวรารามอยู่บ่อยครั้งและพระองค์ได้ทรงบูรณะวัดชินวรารามขึ้นใหม่ช่วงปี2454จนแล้วเสร็จในปี2456ซึ่งในวาระนี้เองที่ท่านได้สร้างพระปิดตาองค์เล็กเท่าเม็ดบัวขึ้นแจกให้กับผู้ที่มาช่วยงาน ซึ่งก่อนหน้านั้นท่านก็เคยสร้างแจกแต่มีจำนวนน้อยและมักเป็นพิมพ์สี่เหลี่ยมหรือไม่ก็เป็นพิมพ์เม็ดบัวที่มีปีกกว้างหลังอูมขนาดเกือบเท่าหัวนิ้วโป้งปิดตาของท่านอ.เปิงน่าจะมีเกือบ30พิมพ์แต่ละพิมพ์มีจำนวนไม่มากเพียงแค่หลักสิบหรือหลักร้อยกว่าๆที่มีน้อยเนื่องจากกรรมวิธีที่สร้างค่อนข้างยุ่งยากทั้งการรวบรวมว่านที่มีคุณวิเศษในตัวการลบผงวิเศษทั้ง5ประการ ว่านที่ท่านได้รวบรวมมาจะนำมาตากแห้งตัดเป็นท่อนเล็กๆก่อนจะนำไปบดด้วยรางบดยาแบบโบราณให้เป็นผงละเอียดแล้วนำไปร่อนในตะแกรงทองเหลืองที่ใช้ร่อนแป้งซึ่งทั้ง2อย่างนี้ยังคงเก็บรักษาไว้ที่วัด เมื่อได้ผงว่านที่ร่อนแล้วยังต้องมาใส่ในผ้าขาวบางแช่น้ำเพื่อไล่ยางว่านออกก่อนนำไปบีบว่านยาให้ทะลุรอดผ้าขาวออกมาทิ้งไว้ให้แห้งเวลาจะสร้างพระก็เอาว่านยาที่ได้มาบดในรางบดยาอีกครั้งเนื้อหาของพระท่านจึงละเอียด ส่วนตัวผสานเนื้อว่านบดกับผงวิเศษจะมี2อย่างคือกล้วยน้ำว้าสุกกับน้ำผึ้งจึงทำให้เนื้อหาของพระท่านมีหลายโซนทั้งสีน้ำตาลอ่อนแบบยานัตถ์ สีน้ำตาลเข้ม สีดำแบบผงคลุกรัก และแบบ2สีในองค์เดียวกัน พระบางองค์จะเห็นแผ่นรักผสมอยู่ในเนื้อเพราะช่วงที่มีการบูรณะวัดได้มีการลอกรักออกจากตู้พระไตรปิฎกจึงนำแผ่นรักที่ลอกออกมาบดใส่ลงไปเนื่องจากพระเครื่องของท่านสร้างติดต่อกันนับ10ปีเนื้อหาจึงแตกต่างกันไปแต่แม่พิมพ์ยังคงเดิมดังนั้นถ้าจะศึกษาพระอาจารย์เปิงต้องยึดพิมพ์เป็นหลัก ถัดมาคือธรรมชาติความเก่า และเนื้อหา ของเก๊ใช้วิธีซื้อของแท้มาถอดพิมพ์ทำให้พิมพ์ไม่คมและ ตำหนิในพิมพ์ไม่ครบ แต่ที่ผ่านๆมาคนทั่วไปมักดูเนื้อเป็นหลักพอเจอเนื้อจัดๆก็คิดว่าแท้ซึ่งถือว่าเป็นการศึกษาที่ผิดหลักเพราะเนื้อหาพระแบบคลุกรักคนทำพระเก๊ทำได้ใกล้เคียงแต่ยังต้องถอดพิมพ์อยู่ ธรรมชาติของพระแท้จึงทำออกมาไม่ได้ทั้งในแง่ความคมชัด ตำหนิในพิมพ์ ความเก่า และเชิงช่างของผู้ที่แกะพิมพ์