เบี้ยแก้หลวงพ่อคำ วัดโพธิ์ปล้ำ อ่างทอง ปี 2493

หนึ่งในเบญจภาคีเบี้ยแก้ของเมืองไทย เบี้ยแก้หลวงพ่อคำ วัดโพธิ์ปล้ำ อ่างทอง ปี 2493 เป็นเบี้ยแก้ในยุคแรกหลวงพ่อคำจะซื้อตัวหอยเบี้ยมาจากร้านขายยา แต่หลังจากปี พ.ศ.2493 เบี้ยแก้ของท่านเป็นที่นิยมกันมาก ต้องไปหาซื้อมาจากจังหวัดชายทะเล ส่วนชันโรงได้มาจากจอมปลวกในป่า ในตอนหลังๆ มีไม่พอใช้ ท่านจึงเปลี่ยนมาใช้ชันยาเรือแทน เบี้ยแก้ของหลวงพ่อคำนับว่าแปลกจากเบี้ยแก้อื่นๆ คือ ท่านจะเคี่ยวตะกั่วในกระทะให้ละลาย แล้วนำตะกั่วที่หลอมละลายมาเทลงไปในกระบอกไม้ไผ่ ซึ่งตัดเป็นท่อนๆ แบบกระบอกข้าวหลาม จากนั้นจึงนำผ้ามาปิดปากกระบอกแล้วเขย่าโดยเร็ว ให้ตะกั่วแตกตัวเป็นเม็ดกลมๆ เล็กๆ เพื่อนำไปเลี้ยงเป็นอาหารของปรอท จึงทำให้เป็นลักษณะพิเศษของเสียงปรอท เวลาเขย่าจะมีดังแซ็กๆ คล้ายเสียงของเม็ดทราย แต่ไม่ใช่ทรายอย่างที่หลายคนเข้าใจ หลังจากนั้นหลวงพ่อคำจะใช้วิธีเรียกปรอทบรรจุลงในตัวเบี้ยด้วยการบริกรรมคาถา โดยนำเบี้ยวางลงบนถาดแล้วเอาหญ้าคาพาดปรอทจากนั้นจึงบริกรรมคาถาไปเรื่อยๆ จนปรอทวิ่งเข้าไปในตัวเบี้ยทั้งหมด เคยมีลูกศิษย์ของท่านได้แอบดูตอนปรอทวิ่งเข้าตัวเบี้ย จะเห็นมีแสงสว่างเหมือนแสงนีออน หลังจากนั้นจึงอุดใต้ท้องเบี้ยด้วยชันโรง และปิดแผ่นทองแดงที่จารอักขระ ปิดทับลงไป เบี้ยของหลวงพ่อคำจะมีแผ่นทองแดงให้เห็นทุกตัว จากนั้นหลวงพ่อจึงนำเบี้ยไปปลุกเสกในกุฏิด้วยตัวท่านเองทุกครั้ง ชันที่ปิดใต้ท้องเบี้ยมีอยู่ด้วยกัน 3 แบบ คือ ชันโรงยุคแรก ชันยาเรือ และชันยาเรือผสมผงอิทธิเจ ซึ่งอย่างหลังนี้พบน้อยมาก คนที่ได้รับเบี้ยไปแล้วมักจะนำไปเลี่ยมจับขอบที่ร้านทองในตลาดวิเศษชัยชาญ ส่วนจะเลี่ยมเงิน เลี่ยมทอง หรือเลี่ยมนาก นั้นก็แล้วแต่ฐานะ และความต้องการของแต่ละบุคคล ร้านเลี่ยมทอง แต่ละร้านจะตอกสัญลักษณ์ของร้านตนเอง เช่นคำว่า "หมง" "ดำ" หรือ "เฮง" ซึ่งเป็นนามของช่างที่เลี่ยมในสมัยนั้น ปัจจุบันร้านหมงยังรับเลี่ยมอยู่และก็ตอกคำว่า "หมง" อยู่เช่นเดิม ถ้าเป็นเบี้ยเปลือยจะสังเกตได้ง่าย คือถ้าดูที่ใต้ท้องเบี้ย จะมีแผ่นทองแดงปรากฏอยู่ และเขย่าดูจะมีเสียงแซ็กๆ ดังอยู่ในท้องเบี้ย คล้ายๆ กับมีอะไรอยู่ข้างใน จะเป็นเบี้ยของหลวงพ่อคำ วัดโพธิ์ปล้ำ (ที่มา แทน ท่าพระจันทร์ หนังสือพิมพ์ข่าวสด ฉบับวันที่ 22 เมษายน 2558)