เหรียญหลวงปู่สมชาย วัดอู่ตะเภา รุ่นแรก จ.ชลบุรี

ประวัติ ของหลวงปู่ชาย พระครูวิบูลย์ธรรมรักษ์ หลวงพ่อชาย สถานะเดิม นายชาย นามสกุล แตงแก้ว
เกิดวันที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2422 ณ บ้านหนองไม้แดง อ.เมือง จ.ชลบุรี
บิดา ชื่อ นายอั๋น มารดาชื่อ นางปุง นามสกุล แตงแก้ว ก่อนอุปสมบทท่านเคยรับราชการเป็นทหารเรืออยู่ 2 ปี
หลวงพ่อชายอุปสมบทเมื่อ พ.ศ. 2446 ณ วัดนอก อ.เมือง จ.ชลบุรี เมื่ออายุได้ 24 ปี หลังจากบวชเรียนแล้ว ท่านได้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนพระธรรมวินัยและวัตรปฏิบัติในกิจของสงฆ์ อย่างเคร่งครัด เป็นพระที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ และ ท่านศึกษาวิชาไสยเวทย์คาถาอาคมจาก พระคณาจารย์ผู้เรืองเวทย์ชั้นผู้ใหญ่ในยุคนั้น ได้แก่
1. หลวงพ่อครีพวัดสมถะ (เจ้าของตำนานพระปิดตา 1 ใน 5 เสือเมืองชล อันลือลั่น)
2. หลวงพ่อถัน วัดเครือวัลย์
3. หลวงพ่อภู วัดต้นสน ปรมาจารย์ด้านการเขียนผงวิเศษชั้นแนวหน้าของเมืองชลและภาคตะวันออก มีเกจิยุคเก่าๆจากกรุงเทพฯและภาคอื่นๆมาฝากตัวเป็นศิษย์เพื่อเรียนวิชาเขียนผงมากมาย

ต่อมาเมื่อพระอาจารย์จู เจ้าอาวาสองค์ที่สองของวัดอู่ตะเภา (วัดนา) ได้มรณภาพ ตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดอู่ตะเภาจึงว่างลง ชาวบ้านหนองไม้แดงจึงได้ไปนิมนต์ท่านหลวงพ่อชายจากวัดนอก มารักษาการเจ้าอาวาสแทน (ไม่ทราบ พ.ศ.ที่แน่ชัด)
และเมื่อหลวงพ่อชายได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าอาวาสวัดอู่ตะเภาแล้ว ท่านก็ได้พัฒนาเสนาสนะต่างๆ ของวัดอู่ตะเภาให้เจริญก้าวหน้าขึ้นมาตามลำดับ ท่านเป็นพระสงฆ์ที่ผูกใจชาวบ้านได้เป็นอย่างดี จึงได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีจากชาวบ้านแถบหนองไม้แดงและละแวกใกล้เคียง ทำให้มีลูกศิษย์ลูกหามากมาย ที่มีบันทึกไว้ก็ได้แก่
1. พระครูวินิฐบุญราศีวัดบุญราศีหรือว่า"หลวงพ่อเมี้ยน"
มีหลวงปู่เกลี้ยงวัดเนินสุทธาวาส เป็นศิษย์น้องร่วมสำนักวัดต้นสน และลูกศิษย์ที่เป็นฆราวาสอีกมากมาย ต่างให้ความเคารพนับถือในเมตตาธรรม และปฏิปทาของหลวงพ่อชายเป็นอันมาก
วัตถุมงคลของหลวงพ่อชาย วัดอู่ตะเภาที่บรรดานักนิยมพระเครื่องและวัตถุมงคลต่างเสาะแสวงหา คือ เหรียญหลวงพ่อชายรุ่นแรก (ประมาญปี 2480-2486) บล็อกหลัง สระอุ
ที่มีจำนวนการสร้างน้อยมาก มีเพียงเนื้อเงินและเนื้อทองแดงเท่านั้น
หลวงพ่อชาย ได้มรณภาพเมื่อ 12 เมษายน พ.ศ. 2501 รวมสิริอายุได้ 79 ปี
ที่ 55 พรรษา สร้างความโศกเศร้าและเสียดายแก่ชาวหนองไม้แดงและละแวกใกล้เคียงเป็นอันมาก เหลือเพียงหลักธรรมคำสอนและตัวอย่างการประพฤติปฏิบัติที่ดีของท่านที่ไม่เคยลบเลือนไปจากความทรงจำของชาวหนองไม้แดง